Waanzin:

Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling dat ik op deze aarde zou komen. Mijn ouders wilden eigenlijk maar 2 kinderen, maar door een mislukte sterilisatie kwam ik evengoed. Mijn ouders waren hier niet verlegen in om dit mij te laten weten. Ze zeiden er wel altijd bij dat ze me nu wel heel blij met me waren.

Als kind kon ik alleen maar onthouden dat ik niet gewenst was.

Waanzin:

De spanning om stiekem te roken, iets te stelen of te spijbelen gaf mij een kick. Ik voelde me nooit schuldig of had er enigszins spijt van. De kick hielp mij te ontladen. Het gaf me ergens in de verte ook rust. Ik was ook niet de enige die dit deed en dat hield ik ook altijd als een spiegel voor. Al was er een vermoeden van mijn ouders dat ik geld had gepikt, dan wist ik dit altijd zolang te ontkennen, dat er uiteindelijk geen consequenties waren. Zelfs niet na die ene keer dat ik rookwaren had gestolen waarbij de politie aan te pas kwam. Mijn vader haalden mij op en was wel boos, maar de volgende dag leek er weinig aan de hand te zijn. Dit gaf mij toen al het gevoel dat ik ermee weg kon komen. 

Ik stopte er daarom ook niet mee.

Waanzin:

Ik zakte door de grond, ik voelde me vies en gebruikt. Mijn grootste nachtmerrie was uitgekomen. Ze was net voor onze break met Jasper naar bed geweest. Hoe kan je mij dit aandoen! Hoe kan Jasper mij dit aandoen? Hij valt toch op jongens? Na alles wat ik voor jou heb gedaan! Mijn wereld stortte in elkaar. Ik voelde mij bedrogen en alleen gelaten. Verscheurd kwam ik die avond thuis met het verdriet nog in mijn ogen en vader vraagt: Heb je geblowd of zo? Ik viel toen echt letterlijk op de grond. Het was een pijn die ik nooit meer wilde voelen. Ik was klaar met iedereen!  

Hulp vragen? Ho maar, dan doe ik niet. Wat jezelf bent begonnen, moet ik ook zelf oplossen!

Waanzin:

Ik nam hem in en toen was het wachten tot er wat gebeurt. Het moment dat hij insloeg zat ik op een bankje met Rik en Michel naast mij. De kleuren leken intenser te worden en het geluid werd versterkt. Je kon het geluid echt voelen. Mijn huid tintelde en was gloeiend heet, maar aangenaam. Maar het meeste wat opviel was het gevoel van rust. Mijn hoofd was leeg en alles leek ontzettend logisch en geordend. Het voelde als een bevrijding. Het voelde naar iets waar ik zolang naar gezocht had.

Het voelde als de oplossing!

Waanzin:

Tijdens het hele proces met de scheiding van mijn ouders was ik op de vlucht. Ik wist er niet mee om te gaan. Ik was ontzettend boos op mijn vader die ik niet wilde zien en ik kon niet omgaan met mijn steeds verdrietige moeder. Plus de flashback erbovenop zorgde ervoor dat ik meer ging gebruiken. Maar speed gebruikte ik niet meer en het lukte mij niet meerdere dagen XTC gebruiken plus dronken zijn vond ik eigenlijk erg vervelend.

Niets leek meer te helpen.  

ERKENNING

Erkenning:

Nog een week voor opname en ik was schuldenvrij, maar daarentegen had ik ook geen rooie cent meer over. Ik kon daar ook weer opnieuw in beginnen. Toch was ik er weer makkelijk vanaf gekomen. Een paar weken daarvoor zat ik mij nog te bezatten en maakte ik alle lonen op van de werknemers met gokken. Ik had heel veel onbetaalde facturen en nu, door twee handtekeningen te zetten, ben ik daarvan verlost. Zonder enige moeite. Het bleek geen extra motivatie voor mijn verslaving te zijn, daarmee bedoel ik  dat het me niet hielp met stoppen.

Ik had er weer niet van geleerd.

Erkenning:

Ik was als een wond die open lag en elk verhaal prikte in die wond, totdat ik de pijn hiervan niet meer kon verdragen. Mijn maskers vielen af en ik begon keihard te huilen. Zo hard, dat het leek alsof ik wat in te halen had en dat had ik in zekere zin ook. Het was bijna tien jaar geleden dat ik voor het laatst gehuild had, bij de scheiding van mijn ouders. Ik had last van tien jaar opgekropte levenservaring. En het leek die avond allemaal even los te komen. Direct na de meeting belde ik Ilse op om te zeggen dat het me speet haar verdriet te hebben aangedaan. Vervolgens belde ik mijn vader, moeder en zus.

Het leek allemaal wel even echt...

Erkenning:

Wederom kreeg ik het voor mekaar en stemde Ilse hierin mee. We vertelden niets tegen mijn ouders, zus en vrienden. Het laatste advies dat ik meekreeg uit de kliniek was om een sponsor te vinden en een aantal keer per week naar een zelfhulpgroep te gaan, maar dat had ik uiteraard niet nodig. Ik kan tenslotte nog gewoon drinken en bij de zelfhulpgroepen word verwacht dat je met alles stopt. Ik had het weer goed geregeld dacht ik. Het is tijd om mijn leventje weer op te pakken en verder te gaan, maar dan zonder cocaïne en gokken.

Het bleek voor korte duur...